tapczan.info

Mimo, że najlepsze albumy nagrali ponad dekadę temu, a od ostatniej wydanej płyty dzieli nas już lat siedem, parafrazując reklamowy klasyk: oferta Girls Against Boys zawsze na czasie!

15 luty. Galeria Sztuki Japońskiej “Manggha”. Pora późna i mroźna. TVP prawdopodobnie w tym czasie emituje pogodę i zapowada kolejne opady śniegu. Weekend już powoli odchodzi do lamusa. Tu jednak nikt o tym nie myśli. Dziś liczy się tylko Girls Against Boys, którzy grają trzeci z czterech polskich koncertów. Niedobrze na tym wychodzi otwierające niedzielny show Small Things. Pomimo, iż dają świetny, półgodzinny koncert, zostaje on niestety zupełnie niezrozumiany. Pierwsza myśl jaka mi się nasuwa, to jednak niefortunne zestawienie. Small Things to jazzowa, rozimprowizowana perspektywa tworzenia “piosenek”. W konfrontacji z motorycznym zacięciem GvsB rysuje się spory dysonans, który nie został należycie odczytany przez publikę. Podobno to wina publiczności, która nie przyzwyczaiła się jeszcze do faktu, że można grać bez rytmu… Wiem jedno: Small Things zasłużyli na wieksze owacje niż te które otrzymali.

Miedzy koncertami Small Things a Girls Against Boys następuje spora czasowa dziura. Dopiero w okolicach 21:30 na scenie goszczą nowojorczycy. Ludzi całkiem sporo, ale sala jednak nie wypełniona po brzegi. Na wstępie, bez zbędnej kurtuazji ładują w publiczność odłamkowym. Dokładniej “Tucked-in” i “Cruise Yourself new baby fly self” czyli po pierwsze i po drugie z płyty “Cruise Yourself” z 1994 roku. Brzmienie cymes, aczkolwiek bas Eli’ego Janney momentami był mało słyszalny. Zresztą mało kogo to obchodzi. Publika szybko wpada w ekstazę i dość łatwo poddaje się serwowanym asom. Ja też staję się ofiarą strzały kupidyna i ulegam bez oporów dźwiękom generowanym przez nowojorczyków. Jest “Rockets are red” z “Venus luxure no.1 baby”. Pojawia się też silna reprezentacja “House of GvsB” z rewelacyjnie brzmiącym “Disco six six six” i “Life in pink”.

W międzyczasie Scott McCloud, lider kwartetu zauważa, że to chyba pierwszy raz kiedy grają w Galerii Sztuki. Chwilę później dodaje jednak znamienne: “It’s loudly, it’s noisy, but it’s art!” Nastepnie sunie kolejna kolumna potężnie brzmiących rarytasów w rodzaju “Superfire”, “Cash machine” czy “Bullet proof cupid”. Nie zabrakło też chyba najbardziej charakterystycznego utworu w dziejach kwartetu – “Kill the sexplayer”. Wszystko brzmi tak, jak przyzwyczaili na płytach: chropowaty jak papier ścierny bas, drugi dudniący bas dający po niskich częstotliwościach tak, że czuć to doskonale w klatce piersiowej i gitara McCloud’a w wersji jak zwykle czyli raczej na ostro.  Perusista bez fajerwerków, ale akurat od niego oczekuje równych uderzeń i tak też Fleising zapodaje.  Parafrazując inną słynną reklamę: zawsze równo, zawsze mocno, zawsze pewnie. Reakcja publiczności jest, powiedziałbym bardziej niż entuzjastyczna. Krótka przerwa i bisy o które nie trzeba długo prosić. Koncert kończy “Kitty-yo” z debiutanckiego “Eighties vs Nineties”. Jest lekkie poczucie niedosytu, bo dzień wcześniej, we wrocławskim “Firleju” skończyli coverem Joy Division który, nomen omen znajdował się też na końcu setlisty krakowskiego odcinka trasy Girls Against Boys. To jednak niewinny szczegół, bo kwartet na żywo robi wrażenie piorunujące. Nie ma cienia wrażenia odgrzewania kotletów.  Zestaw kawałków to głównie okres, kiedy związani byli z chicagowską “Touch & Go” wydając tam płyty, które brzmieniowo i kompozycyjnie stanowią wizytówkę grupy.

Brzmią na tyle świeżo, że nie sposób poczuć, iż większość kawałków powstała w połowie ubiegłej dekady. Tą muzykę niezwykle trafnie charakteryzuje tytuł jednego z utworów: “Disco 666”. Mimo, że o jakimkolwiek satanistycznym przesłaniu naturalnie nie ma mowy, to jednak mało prawdopodobne aby brzmienie zostało zaakceptowane przez uczestników szkółki niedzielnej.  Poza tym gołym okiem widać, że granie pod szyldem Girls Against Boys wciąż ich bawi, jak mnie pierwszy resorak w smarkatych czasach. Eli Janney wciąż ma problemy z ustaniem w jednym miejscu podczas wykonywania kawałków, Temple i Fleisig dalej działają precyzyjnie jak maszynka. Wreszcie McCloud po którym widać, ze rock’n’rolla wciąż mu mało.

Reasumując krótko, acz treściwie: bilet – 50 złotych, “puszkacz” w przerwie – 3 złote, zobaczyć i usłyszeć Girls Against Boys na żywo – bezcenne.

(fot. Ela Polkowska)